Już wiem, że nie ma po co przychodzić na czas, bo i tak wszyscy będą później, i że zamiast walecznie dochodzić swoich racji, lepiej uprzejmie komuś przytaknąć, a potem zrobić swoje. Pamiętam, żeby się już za bardzo nie stresować okolicznościami, a gdy trzeba na coś dłużej czekać, to ten czas należy wykorzystać jako okazję by napić się kawy. Nauczyłam się, że jeśli czegoś się nie da zrobić, to się nie da i już. Kanaryjczycy wyłożyli mi wiele życiowych lekcji z najważniejszym przesłaniem na czele – nie rozpędzaj się za bardzo, bo wpadniesz do oceanu.

Można się było tego spodziewać. Z czasem, gdy mijają kolejne lata na emigracji, powoli zacierają się różnice na styku polsko-kanaryjskiej i polsko-hiszpańskiej mentalności. Osoba dopiero co przybyła na miejsce jest lepszym obserwatorem tych smaczków, szybciej wyłapuje tutejsze charakterystyczne zwyczaje.

A mnie już coraz mniej dziwi w zachowaniu tubylców. I łapię się na tym, że patrzę już na świat przez takie mieszane polsko-kanaryjskie okulary. Najpierw jednak musiałam odbyć kilka życiowych lekcji. Oto one.

Bardzo zimna Polka

Początek roku będzie później

Hiszpańska rozmowa

Tylko się nie denerwuj

Kanaryjskie poczucie odległości

Kanaryjskie drzwi bez klamek