– Mam dzisiaj takie gorące małże, nie wiem czemu. Może będę chora – rzekłam zadumana.

– Co? – Kanaroniemiec zmarszczył brwi wielce zdziwiony, bo ta konwersacja nie odbywała się nad żadnym talerzem owoców morza, a jedynie przy kubku kawy.

– No, małże, przecież tak się mówi – odrzekłam, klepiąc się wymownie po policzkach. – Takie gorące się robią czasami.

Buchnął śmiechem i zaczął mi tłumaczyć, że to są policzki mejillas (czyt. mehijas), a nie małże mejillones (czyt. mehijones).

Kolejna z ostatnich językowych wpadek odbyła się już w szerszym gronie. Opowiadałam Kanaryjczykom o moim obserwacjach tutejszej ludności.

– I wiecie, zauważyłam, że jest taka moda, młodzi chłopcy i mężczyźni nakładają dużo żelków na włosy. Robią sobie z włosów taki grzbiet górski pośrodku głowy – gestykulowałam wymownie.

– Oni sobie nakładają żel gomina, a nie żelki gominolas. Żelki to są te słodkości do jedzenia, takie misie – wyjaśnił mi Rzecznik.

Błędy językowe. Nasz chleb powszedni. Obiecałam sobie w życiu dwie rzeczy. Gdy kupiłam mój wyśniony, wymarzony samochód, że nigdy nie będę się przejmować, kiedy go zarysuję. Na wszelkie rysy, obtłuczenia, lekkie wgniecenia blachy, potłuczone reflektory reflektuję wzruszeniem ramion. A kiedy zamieszkałam w Hiszpanii i zabrałam się za naukę języka, przyrzekłam sobie uroczyście, że nie będę się przejmować błędami. Po co martwić się czymś co nieuniknione? Co pojawia się regularnie i wiadomo, że kiedyś nastąpi, niczym wschód i zachód słońca, niczym rąbnięcie prosto w słupek na tych wąziutkich parkingach, niczym pomylenie małży z policzkami, błędna koniugacja, źle dobrany czas gramatyczny. I choć mówię już po hiszpańsku świetnie, uczę innych, i na deser łykam Don Kichota w oryginale, to wciąż mi się zdarza palnąć coś, po czym w towarzystwie robi się wesoło.

Zresztą nie byłam nigdy w sytuacji, by ktoś źle zareagował. Ludzie są sympatyczni, tłumaczą, pomagają. Dotyczy to nie tylko Hiszpanów, ale i Niemców, gdy dukam po niemiecku, Włochów, gdy wymyślam nieistniejące słówka, Portugalczyków, gdy rysuję w powietrzu to, co chcę powiedzieć, bo portugalskiego nie znam ni w ząb. Jedynie od czasu do czasu Francuzi wzdychają wymownie, przewracają oczami i dziwią się, że nie mówię po francusku. Dla każdego, komu przeszkadzałyby moje błędy językowe, mam przygotowaną odpowiedź: w takim razie porozmawiajmy po polsku, po polsku mówię świetnie.

Życie na Wyspach Kanaryjskich to jeden nieustający językowy miks. Najpierw trzeba było ogarnąć hiszpański, później zabrać się za niemiecki, w międzyczasie zaprzyjaźnić się z włoskim. Osłuchałam się jeszcze ze szwedzkim i islandzkim, nauczyłam parę słów po francusku. Kto pracuje z Włochami, będzie miał włoskie przekleństwa w małym palcu. Ach, no i Baskowie nauczyli mnie też kilka zwrotów po baskijsku.

A jak się nie wie, co powiedzieć, to zawsze na podorędziu jest to polskie słowo niemieckiego pochodzenia, które może oznaczać wszystko w zależności od kontekstu, czyli wihajster. Przez całe życie używałam tego słowa, nie wiedząc, co tak właściwie znaczy. I po dobrych kilku latach zmagania się z niemieckim (nie nazywajmy tego nauką) ostatnio palnęłam się w czoło, gdy wreszcie odkryłam: aaaaaaa, vie heisst er, czyli jak on się nazywa. Teraz już wiem, że młodzi Kanaryjczycy nakładają sobie na włosy gomina,gominolas, czy jakiś tam inny wihajster.

A tu znajdziecie całą listę błędów językowych

Popełnić rybę