Wydawało się, że już nigdy nie przyjdzie. Że na zawsze utkniemy w tych upałach ponad trzydzieści stopni, w tej kalimie, z którą wdziera się piasek do oczu i do płuc. Że powietrze już na zawsze będzie matowe, suche, spłowiałe, pełne saharyjskiego pyłu. Tegoroczne lato długo i uporczywie nie chciało się zakończyć. Aż tu nagle, tydzień, a może półtora tygodnia temu coś drgnęło. Przyszedł pierwszy wieczór, kiedy to człowiek wychodzi na zewnątrz, wciąga głęboko powietrze i myśli sobie: oooo, jak rześko. Jeszcze nie zimno, nie chłodno jeszcze nawet, ale już rześko.

Od tego pamiętnego wieczoru zdarzyło się kilka dni z przejściowym zachmurzeniem, temperatura spadła do dwudziestu dwóch stopni na południu wyspy, a wieczorem nawet do dziewiętnastu. Przyzwyczajony do upałów organizm zaczął się domagać swetra. Zrobiło mi się zimno i uczucie to przywitałam z niemałym zdziwieniem, bo mija już co najmniej pół roku, kiedy to w ogóle się nie pojawiało. Zostawiony na noc na zewnątrz samochód pokrywał się rosą. Nawet kilka razy przeleciał drobny deszcz.

Czy to już jesień? Trudno powiedzieć, co tu właściwe jest jesienią. W sumie to na Wyspach Kanaryjskich są dwie pory roku: lato i wiosna. Z miażdżącą przewagą lata. Cieszę się jak szalona na tę wiosnę, która przychodzi zimą – w grudniu, styczniu, lutym. Zdarzający się od czasu do czasu deszcz potrafi sprawić, że zazieleni się spora część archipelagu, na Gran Canarii zakwitną drzewa migdałowe. Będzie można ruszyć w góry po dwoją coroczną dawkę „zieleni”, którą nacieszyliście się w Polsce od maja do października. My natomiast czasu mamy tu niewiele. Przy dobrych, oceanicznych wiatrach w połowie listopada, może w grudniu będzie bardziej zielono. I tak gdzieś do marca, kiedy to znowu zacznie się lato.

A tu historie o tym, jak radzimy sobie z tym “niegościnnym” klimatem.

Nietypowa Gran Canaria

Wiosna. Niezielono mi.