Pomiędzy blogiem, wstawianiem prania i ogarnianiem statków, biegnąc od pralki do komputera, staram się wejść odpowiednio w zakręt, by nie wyrżnąć głową o łóżko. Żeby coś więcej z tego dnia pamiętać niż tylko, że starałam się zrobić wszystko, a i tak tylko padłam wieczorem i zapadłam w sen. Wynalazcom multiaskingu oraz promotorom produktywnego wstawania o czwartej rano mam ochotę wygarnąć. Poniedziałek to dobra okazja.

Jestem przekonana, że przyszłe pokolenia będą patrzeć na nasz ośmiogodzinny albo i dłuższy dzień pracy, na nasze krótkie urlopy, tak jak my spoglądamy wstecz na wiek XIX. I dziwimy się, jak można było żyć podczas rewolucji przemysłowej jako robotnik fabryki na przykład. No bo przecież nie można było, to mordęga jakaś musiała być straszna.

Codziennie rano w niezliczonych biurach, zakładach, firmach tego globu zjawiają się ludzie niezadowoleni z tego prostego faktu, że muszą się tam zjawić. W Hiszpanii, Polsce, w Niemczech, na Bałkanach słychać te westchnienia, jeszcze dwa dni, pięć, siedem do weekendu, wolnego, jeszcze trzy godziny. Wszyscy łączą się w jakimś zbiorowym cierpieniu, ćwiczą w powtarzaniu, że da się radę, wszystko będzie dobrze albo i nie będzie, ale rachunki trzeba zapłacić. Wraz z godziną szesnastą nie milkną bynajmniej te westchnienia, bo pracę zaczyna druga zmiana.

Kto śmie powiedzieć, że tej pracy jest za dużo i w ogóle ten system jest źle skonstruowany, usłyszy, że jest leniem. Wiadomo, leniem nikt być nie chce, to gorsze niż być trędowatym paralitykiem chorym na świerzb. I gorsze niż dziesięciokrotne plagi egipskie. Z tego też powodu pracuje się dalej. I jeszcze dlatego, że szef tak chciał, gospodarka chce oraz nadawany na okrągło blok reklamowy. Później wpada się w ciąg i nikt już właściwie nie pamięta, dlaczego tak ciągnie.

Ci, którzy naprawdę już nie wytrzymali, rąbnęli tym wszystkim, trzasnęli drzwiami, wyjęli z banku życiowe oszczędności w wysokości pięciu tysięcy złotych polskich i ruszyli do Tajlandii albo Indonezji. Prowadzić skromne życie tubylca, łowiąc ryby na plaży, składać chatynę z kokosa. Większość jednak boi się chorób tropikalnych oraz wyściubić nosa za drzwi, no a do Tajlandii jest dosyć daleko. I są tam komary.

Nie, nie zrozumcie mnie źle, ja się wcale nie wywyższam. Ja żadnego wielkiego buntu jeszcze nie wyraziłam i z podobnym jak wasze westchnieniem, rzekłam dziś rano: k…. poniedziałek. Dzielnie, ramię w ramię, noga w nogę poszłam napędzać gospodarkę do szesnastej, a później napędzać konsumpcję.

To, co się udało, to tylko bunt taki mały, drobniutki, ot, tyci tyci. Na tym zakręcie, w który właśnie wchodziłam, biegnąc od komputera do pralki, udało mi się wyhamować. I szybko, żeby pralka nie sprowadziła mnie do pionu, gdy zacznie wirować, udało mi się czmychnąć za drzwi, na klatkę schodową. A stamtąd już chybcikiem na plażę. Ha!, i co wy na to wynalazcy multiaskingu?